اين
قصيده تراوشي از دل خونين است
كه
در مــــرداد ماه 1332 بــر صفحــه
كاغــذ
چكيـده شـده است و حكايتـگوي
اوضاع
ايران بعد از كودتاي 28 مرداد
1332
است.
آوخ كه دل..!
آوخ كــــــه دل بچنگ ملال و محن فتاد
چـــون در دهان گرگ،غزال دمن فتاد
فصل بهار طـــي
شد و دوران گل نماند
غوغاي گلشـــــكار خزان بر چمن فتاد
دژخيم زشت منـــــظري تــيغ بـــركشيد
تـــــــا چشم او بمنظر سرو وسمن فتاد
صياد ، بلبلان همه انــــــــدر قفس فكند
نزهتسراي بــــــاغ ، نصيب زغن فتاد
سوز درون بــــدامن دل شعله اي فـــكند
كـانشعله سر برون زدو در پيرهن فتاد
از تندباد حــملـــه كــارآگــــــه و عسس
بفــــسرد شمع و همهمه در انجمن فتاد
آن
پـــــــرشكوه تخت سليمان بباد رفت
فــــرخ نگين او بكف اهـــــــرمن فتاد
پشت هـنردو تا شد ودست ادب شكست
پــاي اميد و شوق و طلب از شدن فتاد
بـــر قــامت شهامت و رادي فتاد خـــــم
بــــــــرچهرة فضيلت و تقوا شكن فتاد
با تير جور، طــاير دلهــاي پـــــــر اميد
از اوج نــــــــاز يكسره بر با بزن فتاد
سيل تــــــــعدي ازبركهسارخــــودسري
غرش گرفت و ولـوله درمردو
زن فتاد
گرگ فــــــرار كرده سوي گله بازگشت
وين گله درمــــهالك رنج و محن فتاد
بــــوم
محــــن ببام وطن بال و پر گشود
ونـــــــــدر اساس كاخ هنر بومهن فتاد
اين خطه وضع وحالت دارالمحن گرفت
هـــــــر سوگذر بجانب بيت الحزن فتاد
گرداب
ژرف كو كه درآن دست وپازنيم
ازســـوزاين شراره كه برجان وتن فتاد
هــرپـــربها
گـــهرز مواريث بـــــاستان
در جــزر و مـــــد حادثه اندر لجن فتاد
از
تــير مــاحــدان سيه دل بـروي خاك
بر حـــق پرست مومن گلگون كفن فتاد
گويي
كه باز، « غز» خاك بـــرفشاند
در گــــردن « محمد يحيي » رسن فتاد
ايــــران زكيد فرقه سنجر شكن نـرست
سنجــر بـــــه بند فرقة ايران شكن فتاد
آوخ كـــه نـــار كينه يــاران (ابن سعد)
در جــان پيروان ره « بوالحسني» فتاد
تـــا دور شد زمعركــــه ( اسفنديار) پل
( ارجاسب ) را بملك مــــجال فتن فتاد
ايــــــــرانيان
شدند ( بروئينه دژ) اسير
تــــــا خود به بند،پيكر(روئينه تن) فتاد
آزادگـــان شــدنــد بـــرنـج و عنا قرين
تــــــــا پيشوايشان بــــــه بلامفترن
فتاد
آنكس كه داد همــچو زرنـــاب امتحان
در بـــــــــوتة ملال و محن ممتحن
فتاد
وانكوعنان خويش بـــه بيگانگان سپرد
در دست اوزمــــــــــام امور وطن فتاد
فرخنده
مهر خواجه نظام و بــزرگمـــهر
در دست يك نـظامي بي علم و فن فتاد
منشور شحـــنگي بـــكف دزد داده شـــد
شمشير راهــــــــــبر بكف راهزن فتاد
جز طـعن و ريشخند چه آورد خـود پديد
پشك اربجـــــــاي تافة مشك
ختن فتاد
سررشتــــــه حيات جـــوانان زنـــده دل
در دست مرده شوي و كف گور كن فتاد
احـــرار
ملك راهمــه انـــدر فراق امن
پهلو زنـــــرم بستر و چشم از وسن
فتاد
ازبسكه
چشمها همه خوناب دل بريخت
زين ماجــــــــــرا عقيق يمن از
ثمن فتاد
ضحـاكيان
زجــــور و ستم بس نميكنند
حــاجت بـــــــچرم كاوة لشكر شكن فتاد
« بحرين » را بماتم ايران ز ديــــدگان
اشك مـــــحن چودانة در عـــــــدن
فتاد
آنكس كه جـــز بنزد عدد و موتمن نبود
در كار،ملك موتمن و رايـــــــــزن
فتاد
دم در كش اي «اديب» كه از فتنة زمان
طوطي زنطق
ماند و هزار از سخن فتاد